Aangekomen in Cape Coast

Het was een erg kort nachtje in het Pink hotel/hostel. Midden in de nacht ging iemand met een megafoon de straat op waar Emma (het Duitse meisje) en ik wakker van werden. Vervolgens kwamen wij niet meer in slaap... We werden al heel vroeg opgehaald maar we konden gelukkig wel eerst ontbijten. We kregen thee met ananas, brood, gebakken ei en een pannenkoek. De douche was totaal niet fijn, een mini straaltje en heel koud water. Ik Hoop dat dit in het gastgezin beter is.

Vervolgens werd ik door Joseph van de organisatie Projects Abroad meegenomen naar de taxi die ons vervolgens naar een aircondioning-bus bracht. Op dat moment had ik heel veel stress om mijn koffers. Joseph zei dat hij op mijn koffers zou letten en dat ik op het bankje kon wachten tussen alle andere mensen. Toch keek ik elke keer of mijn koffer er nog wel stond. Gelukkig was dat zo! Toen kwam het busje waar we wel met 20 mensen + bagage in gingen. Het was een busrit van ruim drie uur van Accra naar Cape Coast. Onderweg dommelde bijna iedereen in slaap, inclusief moi!

Het rij-gedrag van chauffeurs in Ghana is niet te vergelijken met die van chauffeurs in Nederland. Ik was blij dat ik niet hoefde te rijden want het is zo druk en eng. Er wordt steeds geschreeuwd en getoeterd. Ik vond het wel een spannende busreis. En papa; mijn deukje valt reuze mee als je deze auto's hebt gezien. Ik zat in een auto waarvan de deur niet goed dicht kon omdat hij helemaal uit zijn verband was. De chauffeur heeft hem toen moeten dicht doen. Het maakt de mensen hier niets uit volgensmij...

Daarnaast heb ik mijn ogen uitgekeken tijdens de reis. Langs de kant van de weg lopen veel mensen op blote voeten. Bijna alle vrouwen dragen spullen op hun hoofd en niets in hun handen. Wat zullen zij een sterke nek hebben! Ook zag ik veel armoede qua woninkjes. Dit is echt wat ik mij er van had voorgesteld. Huisjes van steen of klei met een golfplaten dak. Heel veel huisjes zijn stuk en ze zijn heel erg klein. Echter zie ik de meeste mensen wel met een mobiele telefoon... het stikt hier van de iphones en Samsungs. Dat had ik niet verwacht! De dieren lopen hier los op de weg. Ik zag kippen, kuikentjes, geitjes en schapen en daarnaast ook honden en katten.

Toen we eindelijk in Cape Coast aangekomen waren was er iemand anders om het stokje over te nemen van Joseph. Hier ontmoette ik Eric van Projects Abroad. Hij regelt de dingen voor vrijwilligers in Cape Coast, waar ik verblijf. Eric bracht mij naar mijn gastgezin waar ik een aantal familieleden al ontmoette. De gastmoeder was naar een begrafenis, maar haar dochter en kleinkinderen waren wel thuis. De kleinkinderen vlogen mij gelijk om de nek. Er is een jongen van 11 jaar, een meisje van 7 jaar en een meisje van 1.5 jaar. Deze laatste, Nana, klimt steeds bij mij op schoot. Ik ben nu al verliefd op haar!!

Eric nam mij mee naar "the town". Hij leerde mij hoe ik een taxi kan nemen en waar ik op moet letten. De goede taxi's hebben een geel nummerbord, een taxi-bord op het dak en hebben gele deuren. Een taxi is hier heel goedkoop. Je betaalt tussen de 1.20 - 1.80 Ghanese Cedi (5 cedi = 1 euro). In het centrum heeft hij voor mij een simkaart gekocht. Nu heb ik overal internet en ben ik niet afhankelijk van wifi, wat vaak slecht werkt. Ook heeft hij mij laten zien waar ik geld kan wisselen en dit hebben we meteen gedaan. Daarnaast heeft hij mij een leuk restaurant bij het strand laten zien dat naast het Cape Coast Castle is. Daar kan je heerlijk zitten en het waait er lekker. Dat is heel fijn, want het is hier bloedheet! Ook heeft Erik mij Jamballs gegeven. Dit was bij een vegetarisch restaurant + winkel wat gerund wordt door studenten. Jamballs zijn eigenlijk bollen van aardappel met groenten erin. Dit is dan gefrituurd. Het was wel lekker, maar de tweede kon ik echt niet op. Gelukkig mocht ik deze meenemen. Ook heeft Eric mij meegenomen naar een kerk waar op dat moment een vriend van hem aan het trouwen was. Het was erg leuk dat ik ook even mee mocht on te kijken.

De mensen op straat, vooral de kinderen, zijn zo blij om een "blanke" te zien. Ze begroeten je en vragen hoe het gaat, ze zwaaien je heel lang na en het liefst willen ze met je praten en meelopen. Dit is wel misleidend. De kinderen van mijn gastgezin vroegen of ik snoep bij mij had. Ik zei; ja. Nu zijn ze telkens aan het zeuren over snoep. Ik heb al gezegd dat dat ene zakje drop het enige is wat ik heb, dus dat we zuinig moeten zijn. Maar daar waren zij het niet mee eens haha!

Toen we weer terug kwamen was mijn gastmoeder ook terug van de begrafenis. Ze droeg rood/zwarte kleding, dit moet bij een begrafenis hier. In het dorpje zag ik ook al veel mensen in deze kleren. In Ghana duurt de begrafenis drie dagen, is mij verteld. Ook ben ik met de oudste twee kinderen mee geweest naar de salon (kapper) waar zij voor 5 Ghanese cedi (= +/- 1 euro) pp geknipt werden. Met hun haar is dat ook zo gedaan en het duurde nog geen 10 minuten per kind. Toen we terug kwamen stond het eten klaar. Ik kreeg noodles met wortel en stukjes worst erin. Typisch Engels denk ik... ik heb de helft er van opgegeten want het was zo veel! Het voelde alsof ik in een hotel was, mijn glas werd namelijk steeds bijgevuld met nieuw koud water uit flessen. Die kinderen schonken hem tot het randje aan toe vol. Ik zal dus geen dorst krijgen hier.

Vandaag heb ik de hele tijd engels moeten praten met mensen. Ik merk dat ik tijdens het schrijven van dit verhaal soms ineens Engels ga typen. Gek dat dat zo snel kan gaan!! Morgen ga ik met het gastgezin naar de kerk. Mijn wekker staat om 6.00 uur want om 6.30 uur gaan we ontbijten en om 8.00 uur begint de kerk. We gaan naar dezelfde kerk als waar ik vanmiddag geweest ben. Ik ben heel benieuwd! Het jongerje van 11 jaar heeft mij geholpen met het ophangem van de klamboe, dus ik hoop dat ik veilig kan slapen zonder muggen. Ik ben gesloopt na deze intensieve dag, ik zal blij zijn als Janita morgen ook hier is. Dan hoef ik namelijk niet meer alleen Engels te praten. Goodnight xxxx