De vierde week
2 november 2017 - Cape Coast, Ghana
DINSDAG 31/10/2017
Vandaag gingen Emma, Linda, Katharina en ik met Enoch mee naar de leprakampen. Voor Emma en Katharina was het de eerste keer, dus wij hebben het hen eerst uitgelegd. Het was weer leuk om de wonden te verzorgen en de bloedsuiker en bloeddruk te meten. In het eerste leprakamp komen steeds andere mensen met wondjes bij. Deze mensen leven ook in het (voormalige) kamp en maken van de gelegenheid gebruik dat wij komen, slim! Enoch heeft vorige week het zorgverzekeringspasje van een meneer meegenomen. Dit was van de meneer met de wond in zijn hals. Enoch heeft het bedrag betaald en nu is deze meneer weer voor een jaar verzekerd. Deze meneer heef inmiddels een arts bezocht, deze arts heeft hem doorverwezen. Vrijdag (morgen) gaat hij naar de specialist in het Cape Coast Teaching Hospital.
's Avonds had ik mijn vierde vrijwilligersavond. We gingen armbandjes maken o.l.v. Josephine, wij kenden haar niet. Josephine heeft een winkeltje waar zij zelfgemaakte sierraden en kleding verkoopt. Het was een gezellige avond waarop meer gekletst dan armbandjes werden gemaakt.
Ook hebben wij een nieuwe vrijwilligerster ontmoet. Dit is Samantha, 28 jaar en komt uit Texas. Samantha heeft een paramedisch diploma, maar wil misschien medicijnen gaan studeren. Om deze reden doet zij vrijwilligerswerk in Ghana.
Toen wij terugkwamen van deze avond, zaten alle deuren op slot. Janita en ik besloten de welbekende brandtrap op te klimmen. Deze trap gaat van beneden tot onze rooftop. Op de rooftop staat het gebouwtje met twee kamers en een badkamer voor vrijwilligers. Wij hadden van de andere vrijwilligers al gehoord dat iedereen een keer die trap op is geklommen. Nu hadden wij geen andere keus, dan dit ook te doen, whaa!
WOENSDAG 1/11/2017
Vandaag was mijn tweede dag op de NICU. Aan het begin van de ochtend heb ik mijzelf meteen nuttig gemaakt en heb ik, samen met twee andere verpleegkundigen, de afdeling schoongemaakt. Dit gebeurt elke ochtend, zodat bacteriën worden gedood. Vandaag had ik continue iets te doen, hierdoor heb ik geen één keer pauze gehouden. Ik stond het grootste gedeelte van de tijd bij de stabiele babys. Ik heb verschillende dingen gedaan zoals het meten van vitale functies, luiers verschonen, baby's melk voeren, baby's wegen en schone kleding aan doen. Dit is erg leuk om te doen!
Ook heb ik een hele tijd met een moeder gepraat. Zij sprak erg goed Engels en is goed opgeleid. Haar baby is bijna twee weken geleden, met 31 weken, geboren. De baby doet het erg goed en ligt bij de stabiele baby's. Echter is de baby nog wel erg klein. Ik heb met de moeder over verschillende dingen gepraat. Zo kennen ze in Ghana geen geboortekaartjes, welke wij in Nederland na de geboorte rondsturen. Deze moeder wist het geslacht van haar baby al en had ook voor de geboorte al een naam verzonnen. In Ghana kiezen bijna alle ouders ervoor om hun kind een aantal weken na de geboorte een naam te geven, wat gevierd wordt met een ceremonie. Deze moeder had haar dochter al een naam gegeven: Pamela. Het was haar tweede kind, ze heeft ook al een zoontje van 1.5 jaar oud. Wanneer de baby mee naar huis mag, gaat de moeder eerst met de baby naar haar schoonmoeder. Hier kent niemand haar. Zij wil niet dat allemaal mensen haar en de baby komen bezoeken, maar wil eerst wachten totdat de baby gegroeid en sterker is. Wanneer dit het geval is, gaat zij naar haar eigen huis waar de mensen haar vast al staan op te wachten. Wij hebben over heel veel dingen gepraat, dat was erg interessant en leuk!
Wanneer een van de stabiele baby's huilde, moest ik deze van een verpleegkundige oppakken en troosten. Wanneer de baby in slaap was gevallen, moest ik de baby weer in het bedje leggen. Hier was ik dus ook wel even druk mee.
Er lag een baby met een waterhoofd. Hier heb ik een tijdje met een arts over gepraat. Ik vroeg haar of zij de baby gaan opereren. De arts vertelde mij dat de ouders geen geld hebben voor een operatie. Ik vroeg haar of het gevaarlijk is, als er niets gedaan wordt. De arts vertelde dat dit gevaarlijk is, maar dat zij wel iets zullen doen. Aan het eind van mijn dienst is de baby met de moeder meegegaan naar de O&G (obstetrie en gynaecology). Ik heb voor het ontslag het infuus uit het voetje zelfstandig verwijderd.
Ook heb ik de baby andere kleertjes aangedaan. De baby's mogen tijdens hun verblijf op de afdeling kleertjes aan die hier aanwezig zijn. Wanneer de baby's met ontslag gaan, dienen de ouders zelf kleertjes mee te brengen. Dit zodat de baby in eigen kleertjes naar huis gaat. Ook voor de luiers wordt gezorgd. Bij het ontslag krijgen de ouders een rekening. Wat dit bedrag ongeveer is, is mij niet duidelijk. Hier heb ik wel naar gevraagd maar ik kreeg geen antwoord.
De nacht van dinsdag op woensdag is er ook een baby overleden. Van deze baby heb ik maandag de vitale functies nog gemeten. Deze waren toen:
Temperatuur: 37.0 °C
Saturatie: 97%
Pols: 157 bpm
Ademhaling: 65 p/m
Ik zag een doos staan bij de kleedruimte met de naam van deze baby erop. Toen heb ik gevraagd of hier een dood lichaampje in zat. Dat was inderdaad zo. Mij werd verteld dat de familie gebeld is dat de baby overleden is. De familie is nog niet langs geweest om het lichaampje op te halen. Tot die tijd bewaren ze het in een doos. Een heel gek idee!
Maandag was ik voornamelijk in kamer 1. De tweeling en andere baby die toen in couveuzes lagen mochten eruit. Ik heb geholpen met het aankleden van deze mini-babys. Dit was ook leuk om te doen! Wat zijn deze baby's klein en wat wegen zij weinig! Ik vind het erg gaaf om te zien dat deze baby's, ondanks dat ze zo klein zijn, zulke vechtertjes zijn!
Het geven van melk aan de stabiele baby's gebeurde hier door middel van een klein maatbekertje te vullen met de voorgeschreven hoeveelheid melk. Dan wordt het hoofdje van de baby opgetild en laat de verpleegkundige de baby uit dit bekertje drinken. Wanneer de moeder aanwezig is en de baby sterk genoeg is, mag de baby aan de borst drinken. Dit is ook een van de voorwaarden voor ontslag.
Aan het eind van mijn dienst zei de hoofdzuster, een andere en aardigere dan maandag, tegen mij dat ik vrijdag naar een andere afdeling moet. Zij willen voorlopig zo min mogelijk mensen op de afdeling hebben omdat er de laatste twee weken veel baby's zijn overleden. Dit ligt niet aan de vrijwilligers, maar de hoofdzuster wil geen risico's nemen. Nu begin ik vrijdag, iets eerder dan gepland, op de kinderafdeling. Dit zit in hetzelfde gebouw als de NICU. De hoofdzuster van de kinderafdeling is al op de hoogte en zei dat ik erg welkom was, fijn!
Het was erg interessant en leuk om twee dagen op de NICU te hebben meegelopen. Ik heb veel dingen gezien, gedaan en niet stil gezeten. Het was fijn om met artsen, verpleegkundigen en moeders te praten. Op deze manier worden vragen duidelijk gemaakt. Door, vooral, met de moeder van vandaag te hebben gepraat kreeg ik een duidelijk beeld van de zorg. Dit was een prettig gesprek!
DONDERDAG 2/11/2017
Vandaag gingen Janita, Emma, Katharina en ik met Enoch mee naar de leprakampen. Wij hebben weer wonden verzorgd. In het tweede kamp waren twee vrouwen waarvan het vorige wondmateriaal, wat wij er dinsdag op hebben gedaan, groen was geworden van kleur. Normaal gesproken treffen wij dit geel aan, van wondvocht e.d. Enoch denkt dat dit duidt op een infectie. Echter heeft hij, en wij dus ook, geen andere middelen om de wonden te behandelen. Nu maken wij de wonden schoon met een soort nacl en doen er dan een gaasje met een soort jodium op. Hierna verbinden wij het. Ik vertelde over manieren waarop wij in Nederland wonden schoonmaken en verbinden. Zo vertelde ik dat wij soms wonden spoelen onder de douche en soms honing gebruiken om het herstel te bevorderen.
De andere vrijwilligers en ik waren het erover eens dat het erg jammer is dat hier geen andere middelen zijn. Op deze manier zullen de wonden namelijk niet gaan verbeteren. Sommige wonden treffen wij telkens slechter aan, dan hoe wij het achterlieten. Gelukkig zijn er ook wonden die wel verbeteren.
Na de leprakampen zijn Janita, Emma, Katharina, Enoch en ik naar een school geweest. Hier hebben wij met het schoolhoofd gepraat. Enoch wil namelijk dat de medische vrijwilligers van Projects Abroad voorlichtingen gaan geven op deze school, met betrekking tot het onderwerp teenage pregnancy en soa's. Dit omdat deze onderwerpen een groot probleem zijn in deze regio. Het schoolhoofd was heel enthousiast en zij gaat Enoch terugbellen hierover. Waarschijnlijk gaan wij dus volgende week, naast het bezoeken van de leprakampen, naar deze school om voorlichtingen te geven.
Aan het eind van de middag hadden alle medische vrijwilligers een bijeenkomst met Enoch bij het kantoor. Wij hebben zaken besproken over onze ervaringen tot nu toe in Ghana. Ook heeft Enoch het belang uitgelegd van het geven van een presentatie op de school. Volgende week gaan wij in groepjes een dag naar die school, na de leprakampen. Wij gaan dan een presentatie geven over soa's, hiv en het voorkomen van een zwangerschap. Hier in Ghana heerst er een groot taboe op dit onderwerp. Ook wanneer meisjes hun moeder dingen vragen over de menstruatie, wordt dit weg gewoven en worden zij geslagen. Dit zijn namelijk geen onderwerpen om te bespreken. Om deze reden is het goed dat wij als (blanke) vrijwilligers hierover komen vertellen en vragen beantwoorden. De kinderen hier zien ons als serieuze personen waar zij wel met hun vragen terecht kunnen. Ik ben heel benieuwd naar volgende week!
Ook hebben wij weer een nieuwe vrijwilligster ontmoet. Dit is Hannah, 18 jaar, uit Duitsland. Zij gaat 13 weken vrijwilligerswerk doen in het Cape Coast Teaching Hospital. Zij heeft in juni haar middelbare school afgerond en wil medicijnen gaan studeren. In Duitsland is het gebruikelijk dat je, voor je hieraan begint, drie maanden stage gaat lopen als verpleegkundige. Dit mag zowel in Duitsland als in het buitenland. Hannah heeft ervoor gekozen om dit in Ghana te doen.
Na deze bijeenkomst ging ik met alle vrijwilligers uiteten bij Beckykay. Dit waren Janita, Emma, Hannah, Linda, Rose, Oscar, Samantha, Katharina en ik. Het is namelijk de laatste avond van Rose en Oscar. Dit wilden wij gezellig afsluiten met zijn allen.
Morgen begin ik op de pediatrics/kinderafdeling, I am excited!!
Vandaag gingen Emma, Linda, Katharina en ik met Enoch mee naar de leprakampen. Voor Emma en Katharina was het de eerste keer, dus wij hebben het hen eerst uitgelegd. Het was weer leuk om de wonden te verzorgen en de bloedsuiker en bloeddruk te meten. In het eerste leprakamp komen steeds andere mensen met wondjes bij. Deze mensen leven ook in het (voormalige) kamp en maken van de gelegenheid gebruik dat wij komen, slim! Enoch heeft vorige week het zorgverzekeringspasje van een meneer meegenomen. Dit was van de meneer met de wond in zijn hals. Enoch heeft het bedrag betaald en nu is deze meneer weer voor een jaar verzekerd. Deze meneer heef inmiddels een arts bezocht, deze arts heeft hem doorverwezen. Vrijdag (morgen) gaat hij naar de specialist in het Cape Coast Teaching Hospital.
's Avonds had ik mijn vierde vrijwilligersavond. We gingen armbandjes maken o.l.v. Josephine, wij kenden haar niet. Josephine heeft een winkeltje waar zij zelfgemaakte sierraden en kleding verkoopt. Het was een gezellige avond waarop meer gekletst dan armbandjes werden gemaakt.
Ook hebben wij een nieuwe vrijwilligerster ontmoet. Dit is Samantha, 28 jaar en komt uit Texas. Samantha heeft een paramedisch diploma, maar wil misschien medicijnen gaan studeren. Om deze reden doet zij vrijwilligerswerk in Ghana.
Toen wij terugkwamen van deze avond, zaten alle deuren op slot. Janita en ik besloten de welbekende brandtrap op te klimmen. Deze trap gaat van beneden tot onze rooftop. Op de rooftop staat het gebouwtje met twee kamers en een badkamer voor vrijwilligers. Wij hadden van de andere vrijwilligers al gehoord dat iedereen een keer die trap op is geklommen. Nu hadden wij geen andere keus, dan dit ook te doen, whaa!
WOENSDAG 1/11/2017
Vandaag was mijn tweede dag op de NICU. Aan het begin van de ochtend heb ik mijzelf meteen nuttig gemaakt en heb ik, samen met twee andere verpleegkundigen, de afdeling schoongemaakt. Dit gebeurt elke ochtend, zodat bacteriën worden gedood. Vandaag had ik continue iets te doen, hierdoor heb ik geen één keer pauze gehouden. Ik stond het grootste gedeelte van de tijd bij de stabiele babys. Ik heb verschillende dingen gedaan zoals het meten van vitale functies, luiers verschonen, baby's melk voeren, baby's wegen en schone kleding aan doen. Dit is erg leuk om te doen!
Ook heb ik een hele tijd met een moeder gepraat. Zij sprak erg goed Engels en is goed opgeleid. Haar baby is bijna twee weken geleden, met 31 weken, geboren. De baby doet het erg goed en ligt bij de stabiele baby's. Echter is de baby nog wel erg klein. Ik heb met de moeder over verschillende dingen gepraat. Zo kennen ze in Ghana geen geboortekaartjes, welke wij in Nederland na de geboorte rondsturen. Deze moeder wist het geslacht van haar baby al en had ook voor de geboorte al een naam verzonnen. In Ghana kiezen bijna alle ouders ervoor om hun kind een aantal weken na de geboorte een naam te geven, wat gevierd wordt met een ceremonie. Deze moeder had haar dochter al een naam gegeven: Pamela. Het was haar tweede kind, ze heeft ook al een zoontje van 1.5 jaar oud. Wanneer de baby mee naar huis mag, gaat de moeder eerst met de baby naar haar schoonmoeder. Hier kent niemand haar. Zij wil niet dat allemaal mensen haar en de baby komen bezoeken, maar wil eerst wachten totdat de baby gegroeid en sterker is. Wanneer dit het geval is, gaat zij naar haar eigen huis waar de mensen haar vast al staan op te wachten. Wij hebben over heel veel dingen gepraat, dat was erg interessant en leuk!
Wanneer een van de stabiele baby's huilde, moest ik deze van een verpleegkundige oppakken en troosten. Wanneer de baby in slaap was gevallen, moest ik de baby weer in het bedje leggen. Hier was ik dus ook wel even druk mee.
Er lag een baby met een waterhoofd. Hier heb ik een tijdje met een arts over gepraat. Ik vroeg haar of zij de baby gaan opereren. De arts vertelde mij dat de ouders geen geld hebben voor een operatie. Ik vroeg haar of het gevaarlijk is, als er niets gedaan wordt. De arts vertelde dat dit gevaarlijk is, maar dat zij wel iets zullen doen. Aan het eind van mijn dienst is de baby met de moeder meegegaan naar de O&G (obstetrie en gynaecology). Ik heb voor het ontslag het infuus uit het voetje zelfstandig verwijderd.
Ook heb ik de baby andere kleertjes aangedaan. De baby's mogen tijdens hun verblijf op de afdeling kleertjes aan die hier aanwezig zijn. Wanneer de baby's met ontslag gaan, dienen de ouders zelf kleertjes mee te brengen. Dit zodat de baby in eigen kleertjes naar huis gaat. Ook voor de luiers wordt gezorgd. Bij het ontslag krijgen de ouders een rekening. Wat dit bedrag ongeveer is, is mij niet duidelijk. Hier heb ik wel naar gevraagd maar ik kreeg geen antwoord.
De nacht van dinsdag op woensdag is er ook een baby overleden. Van deze baby heb ik maandag de vitale functies nog gemeten. Deze waren toen:
Temperatuur: 37.0 °C
Saturatie: 97%
Pols: 157 bpm
Ademhaling: 65 p/m
Ik zag een doos staan bij de kleedruimte met de naam van deze baby erop. Toen heb ik gevraagd of hier een dood lichaampje in zat. Dat was inderdaad zo. Mij werd verteld dat de familie gebeld is dat de baby overleden is. De familie is nog niet langs geweest om het lichaampje op te halen. Tot die tijd bewaren ze het in een doos. Een heel gek idee!
Maandag was ik voornamelijk in kamer 1. De tweeling en andere baby die toen in couveuzes lagen mochten eruit. Ik heb geholpen met het aankleden van deze mini-babys. Dit was ook leuk om te doen! Wat zijn deze baby's klein en wat wegen zij weinig! Ik vind het erg gaaf om te zien dat deze baby's, ondanks dat ze zo klein zijn, zulke vechtertjes zijn!
Het geven van melk aan de stabiele baby's gebeurde hier door middel van een klein maatbekertje te vullen met de voorgeschreven hoeveelheid melk. Dan wordt het hoofdje van de baby opgetild en laat de verpleegkundige de baby uit dit bekertje drinken. Wanneer de moeder aanwezig is en de baby sterk genoeg is, mag de baby aan de borst drinken. Dit is ook een van de voorwaarden voor ontslag.
Aan het eind van mijn dienst zei de hoofdzuster, een andere en aardigere dan maandag, tegen mij dat ik vrijdag naar een andere afdeling moet. Zij willen voorlopig zo min mogelijk mensen op de afdeling hebben omdat er de laatste twee weken veel baby's zijn overleden. Dit ligt niet aan de vrijwilligers, maar de hoofdzuster wil geen risico's nemen. Nu begin ik vrijdag, iets eerder dan gepland, op de kinderafdeling. Dit zit in hetzelfde gebouw als de NICU. De hoofdzuster van de kinderafdeling is al op de hoogte en zei dat ik erg welkom was, fijn!
Het was erg interessant en leuk om twee dagen op de NICU te hebben meegelopen. Ik heb veel dingen gezien, gedaan en niet stil gezeten. Het was fijn om met artsen, verpleegkundigen en moeders te praten. Op deze manier worden vragen duidelijk gemaakt. Door, vooral, met de moeder van vandaag te hebben gepraat kreeg ik een duidelijk beeld van de zorg. Dit was een prettig gesprek!
DONDERDAG 2/11/2017
Vandaag gingen Janita, Emma, Katharina en ik met Enoch mee naar de leprakampen. Wij hebben weer wonden verzorgd. In het tweede kamp waren twee vrouwen waarvan het vorige wondmateriaal, wat wij er dinsdag op hebben gedaan, groen was geworden van kleur. Normaal gesproken treffen wij dit geel aan, van wondvocht e.d. Enoch denkt dat dit duidt op een infectie. Echter heeft hij, en wij dus ook, geen andere middelen om de wonden te behandelen. Nu maken wij de wonden schoon met een soort nacl en doen er dan een gaasje met een soort jodium op. Hierna verbinden wij het. Ik vertelde over manieren waarop wij in Nederland wonden schoonmaken en verbinden. Zo vertelde ik dat wij soms wonden spoelen onder de douche en soms honing gebruiken om het herstel te bevorderen.
De andere vrijwilligers en ik waren het erover eens dat het erg jammer is dat hier geen andere middelen zijn. Op deze manier zullen de wonden namelijk niet gaan verbeteren. Sommige wonden treffen wij telkens slechter aan, dan hoe wij het achterlieten. Gelukkig zijn er ook wonden die wel verbeteren.
Na de leprakampen zijn Janita, Emma, Katharina, Enoch en ik naar een school geweest. Hier hebben wij met het schoolhoofd gepraat. Enoch wil namelijk dat de medische vrijwilligers van Projects Abroad voorlichtingen gaan geven op deze school, met betrekking tot het onderwerp teenage pregnancy en soa's. Dit omdat deze onderwerpen een groot probleem zijn in deze regio. Het schoolhoofd was heel enthousiast en zij gaat Enoch terugbellen hierover. Waarschijnlijk gaan wij dus volgende week, naast het bezoeken van de leprakampen, naar deze school om voorlichtingen te geven.
Aan het eind van de middag hadden alle medische vrijwilligers een bijeenkomst met Enoch bij het kantoor. Wij hebben zaken besproken over onze ervaringen tot nu toe in Ghana. Ook heeft Enoch het belang uitgelegd van het geven van een presentatie op de school. Volgende week gaan wij in groepjes een dag naar die school, na de leprakampen. Wij gaan dan een presentatie geven over soa's, hiv en het voorkomen van een zwangerschap. Hier in Ghana heerst er een groot taboe op dit onderwerp. Ook wanneer meisjes hun moeder dingen vragen over de menstruatie, wordt dit weg gewoven en worden zij geslagen. Dit zijn namelijk geen onderwerpen om te bespreken. Om deze reden is het goed dat wij als (blanke) vrijwilligers hierover komen vertellen en vragen beantwoorden. De kinderen hier zien ons als serieuze personen waar zij wel met hun vragen terecht kunnen. Ik ben heel benieuwd naar volgende week!
Ook hebben wij weer een nieuwe vrijwilligster ontmoet. Dit is Hannah, 18 jaar, uit Duitsland. Zij gaat 13 weken vrijwilligerswerk doen in het Cape Coast Teaching Hospital. Zij heeft in juni haar middelbare school afgerond en wil medicijnen gaan studeren. In Duitsland is het gebruikelijk dat je, voor je hieraan begint, drie maanden stage gaat lopen als verpleegkundige. Dit mag zowel in Duitsland als in het buitenland. Hannah heeft ervoor gekozen om dit in Ghana te doen.
Na deze bijeenkomst ging ik met alle vrijwilligers uiteten bij Beckykay. Dit waren Janita, Emma, Hannah, Linda, Rose, Oscar, Samantha, Katharina en ik. Het is namelijk de laatste avond van Rose en Oscar. Dit wilden wij gezellig afsluiten met zijn allen.
Morgen begin ik op de pediatrics/kinderafdeling, I am excited!!
XX
Papa
bent een echte verpleegster. De baby's voelen vast aan je, dat je ze heel lief vindt. Nu op
naar de vijfde week. Daar zul je ook weer veel leren. Sterkte, hoor! Opa en oma denken veel aan je. Liefs uit Ermelo
Dat dode lijfje in die doos bij de kleedruimte. Daar krijg je het wel koud van als je dat leest.
Een prachtig verslag was het weer. Ik vind het knap van je dat je zoveel dingen vraagt aan de artsen, verpleegkundigen en de jonge moeders. Ik krijg de indruk dat daar, ondanks de beperkingen, goed voor de patiënten wordt gezorgd.
En nu de kinderafdeling. Weer heel wat anders dan baby'tjes waar je nog niet mee kunt praten.
Ben ook benieuwd hoe het gaat met de voorlichting die jullie gaan geven. Lijkt me nog een heel vak apart, maar wel belangrijk.
Zet m op.
Ik blijf je lezen.
Wat fijn dat Enoch ervoor heeft gezorgd dat die meneer met de wond weer verzekerd is voor een jaar en nu behandeld kan worden in het CCTH.
Bijzondere dagen heb je meegemaakt op de Neonatologie-afdeling en wat fijn dat je zo'n mooi gesprek hebt gehad met de pas bevallen moeder. Jammer dat je de komende dagen de kleine baby'tjes niet meer kunt knuffelen. Hopelijk doen anderen dat net zo lief als jij.
Benieuwd hoe je het vandaag op de kinderafdeling hebt ervaren...
Fijn weekend, lekker ontspannen! Dikke kus, mama